श्वास घे.....
खोबणीत हात किंवा पाय
घट्ट पकड़...... पायांना आधार शोध घट्ट रोव..... श्वास सोड...... अंग वेली सारखे लवचिक कर. धीर सोडू नको ...
खाली बघू नको ........ श्वास घे...... थोडंच राहिले आहे ... हे तु पोहचलीच.
घट्ट पकडून ठेव,
फुंकर घालण्यासाठी वाहतोय करुन तुला साथ देत आहेत पुरेसा आहे पायांना आधार शोध
अजून अगदी थोडं
तो वारा तुला उडवून नेण्यासाठी नाही तर तुझ्या जखमांवर तू एकटी नाहीस...... बघ रातकीडे किरे हिरे पुन्हा श्वास घे....... त्या चंद्राचा प्रकाश अजून अगदी थोडे...... अगदी
मी माझ्याशीच बोलत होते कि हे सगळे माझ्या मनात चालू होते ? कितीवेळ गेला होता? मी कुठे होते ? मी कुठे निघाले आहे ?... मी कोण आहे ? मी पुन्हा खाली बसले.
त्या चंद्र प्रकाशात मी माझ्या शरीराकडे पाहिले. साडीची फाटून दैन्यावस्था झाली होती. माझंच नशीब मला पहायला इथे कोणी नव्हते. हातांचे तळवे दगडधोंड्यांवर घासुन आणि घट्ट पकडून त्यातून रक्त वहात होते. गुडघे आणि पाय सोलवटून ठिकठिकाणी झालेल्या जखमांतून देखिल रक्त वहात होते. केस वाऱ्याने पिंजारून वेडेवाकडे झाले असावेत.
चेहरा धुळीने माखल्याची देखिल जाणीव मला झाली. पण मी शुद्धीवर होतेच कुठे ?
मी वेदना , जाणीवा या सगळ्याच्या पार पलीकडे पोहचले होते. पुन्हा थोडी विश्रांती घेण्यासाठी मी तिथे काही वेळ तिथे बसले. मी धीर करून खाली पाहिले.
एक लुकलुकता दिवा मला त्या अंधारात देखिल दिसला. मी मान वर करुन बघितले तर त्या झपाटले पणात जवळजवळ गड उतरून आले होते. नेहमीच्या पायवाटेने जाण्यासाठी लागणारा वेळ या सरळसोट कड्यावरुन उतरताना निश्चितच लागला नव्हता.
बस आता हा शेवटचा अवघड टप्पा पार केला कि आलाच पायथा. आणि मग आणि मग माझा कान्हा ! माझ्या बाळा आलेच रे मी , बस थोडी कळ काढ !
मी पुन्हा कंबर कसून उतरायला सुरुवात करण्यासाठी समोरच्या कड्याचे निरीक्षण चालू केले. पाहताक्षणी हा कडा अगदी जीवघेणा आहे याची मला लगोलग जाणीव झाली. हि शेवटचीच अडचण माझ्या आणि कान्होबाच्या मध्ये उभी होती. पहाटेचे झुंजूमुंजू वारे वहायला सुरुवात झाली होती. त्या गारेगार वाऱ्याने मला थोडी तरतरी आल्यासारखी वाटली.
तोच मी पटकन मागे सरकत
मी पुढे होत त्या दगडाला हात घालणार तोच धपापल्या उराने जागेवरच शांतपणे उभी राहिले. एक काळाकभीन्न नाग फणा काढून त्या दगडाला वेटोळे मारून बसला होता. आता सगळंच संपल. तो माझ्याकडे पहात फुत्कार सोडत होता आणि इकडे माझे पाय भितीने लटलट कापायला सुरुवात झाली होती.
- जगदिश्वरा हा काय प्रसंग आणलास रे माझ्या समोर ? आजपर्यंत तुझी अगदी मनोभावे पुजा केली .... तुझ्यासाठी वेगळं काढून ठेवलेल्या दुधाने अगदी भक्तिभावाने तुझी पुजा केली. या तुझ्या लेकीला संकटातुन सोडव रे जगदिश्वरा ........
काही क्षण गेले असावेत आणि काय आश्चर्य हळूहळू वेटोळे सोडत दुर जाऊ लागला. अगदी हळूवारपणे.
तो नजरेआड झाला.
फुत्कार सोडणारा तो नाग अगदी दूर...
मी झपाट्याने पुढे होत तो दगड माझ्या हातांच्या पकडीत घेतला. आता हि संधी मला घालवायची नव्हती. मी जोर लावून माझे अंग अधांतरी अवस्थेत त्या कड्यावरून खाली सोडून दिले. पायांनीच चाचपत चापपत एक खोबणी शोधली व एखाद्या भिंतीवर पाल चिकटून असावी त्याप्रमाणे उभी राहिले. दुसऱ्या हाताने एक खोबण शोधत तिथे माझी पकड घट्ट केली आणि हळूहळू एखाद्या घोरपडी प्रमाणे ती नैसर्गिक भिंत उभी उतरू लागले ..... श्वास फुलुन आला ..... नुकत्याच झालेल्या प्रसुती नंतर या वेडाचाराच्या कसरतीमुळे पोटाच्या आतड्यांवर अत्यंत वेदनादायक ताण पडू लागला. माझ्या मांड्यांमधून रक्त प्रवाह सुरू झाल्याची जाणीव झाली . पण या सगळ्याकडे दुर्लक्ष करुन मी ती भिंत उतरतच होते.
माझ्यात प्रत्यक्ष भवानीचा संचार झाला होता!
आणि मी एकदाची खाली उतरले. क्षण दोन क्षण मी श्वास घेण्यासाठी थांबले असेल ..... वर पहात मी त्या जगदिश्वराला अंतकरणापासुन नमस्कार केला आणि मी पळत सुटले. माझ्या कान्होबा के......
रस्त्यावर काही लोक गुरंढोरं चारायला बाहेर पडले होते. काही बायका झाडलोट करायला अंगणात आल्या होत्या. त्यातले काही मला तशा अवस्थेत धावताना पाहून जागेवरच थांबले. पण मी मात्र धावत सुटले होते
आणि तो आवाज माझ्या कानांवर पडला तसं माझ्या पायांनी अधिक गती घेतली.
हो ..... तो माझ्या कान्होबाच्या रडण्याचाच आवाज होता. धाव हिरकणे.... अजून जोरात दाब !
आले बाळा आले ...
अखेर खाडकन दरवाजा उघडून मी घरात धाव घेतली आणि झेप टाकत रडत असलेल्या माझ्या कान्होबाला त्याच्या बापाच्या हातांतून जवळजवळ हिसकावूनच घेतले.
त्याला कुशीत घेऊन मटामटा त्याचे मुके घेतले आणि त्याला माझ्या छातीशी लावला. इतका वेळ दाटून आलेली माझी छाती एखाद्या झऱ्याप्रमाणे वाहू लागली.
कान्होबा अगदी शांत होत होत माझ्या छातीला बिलगुन दुध पिवु लागला. एका अवर्णनीय सुखाची संवेदना माझ्या शरीरभर पसरू लागली. याचसाठी केला होता हा अट्टाहास ! बस मला आता जगातील कुठल्याही सुखाची अपेक्षा नव्हती. मी आणि माझा बाळ......माझा कान्होबा !
तुषार दामगुडे
क्रमशः
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा